Part two. Vandaag werd er tijdens een college Media en Maatschappij een interessant filmpje getoond. Voor de lezers die op Facebook actief zijn, kan dit misschien confronterend zijn:
So true ;)
woensdag 1 december 2010
maandag 29 november 2010
UnFramed TV
Het succesvolle tijdschrift UnFramed gaat online. Wij zijn hard bezig om onze website zo interessant mogelijk in te richten, net als ons magazine. Zodoende is de UnFramed redactie al op pad gegaan om het nodige videomateriaal te verzamelen op een geheel geschikte gebeurtenis: Nederland Schreeuwt Om Cultuur op het Leidse Plein te Amsterdam. Met geweldige improvisatie van het gebruik van een privécamera, een "Doe Het Zelf" microfoon, een papieren autocue en licht mede mogelijk gemaakt door de flashlight op een Blackberry. Genoeg elementen om een topfilmpje te maken:
donderdag 21 oktober 2010
Verfacebookisering
Naar aanleiding van een frustrerend voorval op school ben ik bij de term "verfacebookisering/facebookisering" beland. Bij deze zou ik graag patent op het woord willen aanvragen ;).
Een paar weken terug zat ik te werken in een computerlokaal van school aan het geweldige SPSS (degene die daar patent op aangevraagd heeft.. caramba). Terwijl ik diep in gedachten zat, kwam er een: "Sorry, ik heb deze computer gereserveerd." Vervolgens keek ik om en zag daar een typisch MIM-meisje staan (insiders weten waar ik op doel). Mijn eerste reactie, zeer verstandig nog in mijn hoofd, was: "Gereserveerd, dat zal wel!" Om enige discussies te voorkomen, sloot ik mijn serieuze werk af en stond op. Aangezien het in onze mediatheek al een redelijke kwestie is van opgestaan is plaats vergaan, duwde zij me nog net niet opzij terwijl ze naar de pc rende. Apart, ze had hem toch gereserveerd?
Ik stond in het lokaal, zoekend naar een vrije computer, maar helaas: vol. Ik liep wat heen en weer, hopend op iemand die zijn werk klaar had. Terwijl ik langs de computers liep, vroeg ik mij af waarom al deze "o, zo druk bezige"-mensen niet lekker naar huis gingen?? Waarom ik dat dacht? Ruim 70% van de aanwezigen was puur en slechts bezig op Facebook. Toen ik weer bij computer 12 aankwam, waar het MIM-meisje had plaats genomen, werd ik enigszins niet-gecharmeerd. Ook deze dame was heerlijk aan het Facebooken, en daarnaast was ze nog even haar leven luidruchtig aan het delen aan de telefoon. Als ik het programma van SPSS op mijn pc had gehad, no problem. Maar het zinnetje: "Ik heb deze computer gereserveerd", neem ik minder en minder serieus.
Op het nieuws kwam naar voren dat meer en meer werkgevers zich irriteren aan het gebruik van sociale media door hun werknemers. Zodra er een Facebook-block op de markt komt, zullen veel mensen hier gebruik van gaan maken op de werkvloer. Hopelijk houdt mijn school deze ontwikkeling ook in de gaten.
Uiteraard word je niet betaald om op je werk van deze niet werk-gerelateerde bezigheden gebruik te maken en begrijp ik de werknemers volkomen. Daarnaast betaal ik geen collegegeld om op te staan voor een telefonerend, facebookend MIM-meisje die nog geen 10 minuten later pratend wegrijdt op haar Vespa met haar telefoon tussen haar helm...
Een paar weken terug zat ik te werken in een computerlokaal van school aan het geweldige SPSS (degene die daar patent op aangevraagd heeft.. caramba). Terwijl ik diep in gedachten zat, kwam er een: "Sorry, ik heb deze computer gereserveerd." Vervolgens keek ik om en zag daar een typisch MIM-meisje staan (insiders weten waar ik op doel). Mijn eerste reactie, zeer verstandig nog in mijn hoofd, was: "Gereserveerd, dat zal wel!" Om enige discussies te voorkomen, sloot ik mijn serieuze werk af en stond op. Aangezien het in onze mediatheek al een redelijke kwestie is van opgestaan is plaats vergaan, duwde zij me nog net niet opzij terwijl ze naar de pc rende. Apart, ze had hem toch gereserveerd?
Ik stond in het lokaal, zoekend naar een vrije computer, maar helaas: vol. Ik liep wat heen en weer, hopend op iemand die zijn werk klaar had. Terwijl ik langs de computers liep, vroeg ik mij af waarom al deze "o, zo druk bezige"-mensen niet lekker naar huis gingen?? Waarom ik dat dacht? Ruim 70% van de aanwezigen was puur en slechts bezig op Facebook. Toen ik weer bij computer 12 aankwam, waar het MIM-meisje had plaats genomen, werd ik enigszins niet-gecharmeerd. Ook deze dame was heerlijk aan het Facebooken, en daarnaast was ze nog even haar leven luidruchtig aan het delen aan de telefoon. Als ik het programma van SPSS op mijn pc had gehad, no problem. Maar het zinnetje: "Ik heb deze computer gereserveerd", neem ik minder en minder serieus.
Op het nieuws kwam naar voren dat meer en meer werkgevers zich irriteren aan het gebruik van sociale media door hun werknemers. Zodra er een Facebook-block op de markt komt, zullen veel mensen hier gebruik van gaan maken op de werkvloer. Hopelijk houdt mijn school deze ontwikkeling ook in de gaten.
Uiteraard word je niet betaald om op je werk van deze niet werk-gerelateerde bezigheden gebruik te maken en begrijp ik de werknemers volkomen. Daarnaast betaal ik geen collegegeld om op te staan voor een telefonerend, facebookend MIM-meisje die nog geen 10 minuten later pratend wegrijdt op haar Vespa met haar telefoon tussen haar helm...
Discriminating Democrocies
Hello again,
Some serious business, not media-related. I had to write an article about "discrimination" for English. After some research I wrote the article below. Interesting what we do not know about our own government...
Discriminating Democracies
Discrimination is all around us. Maybe we do not see it every single day, but wherever you are, wherever you work, wherever you will go, it’s there. Martin Luther King described a dream in 1963, but now in 2010, that dream is still far from realisation. Today, this article does not only refer to the racial part of discrimination, but also the discrimination of religion.
According to an article by Steven Greenhouse that has been published last week in The New York Times, the effects of 9/11 are still very negative for Muslims working in the United States. This article is interesting if you know what happened in the Netherlands. A few weeks ago there was a rumour about the Dutch government donating 1 million dollar to the US for the construction of a mosque near Ground Zero in New York. Of course, the attacks of 9/11 are in the past and you have to look forward, but building an Islamic centre near Ground Zero has its side effects and is perhaps a bit provocative.
Since the news of the construction became public, several complaints of discrimination were reported to the E.E.O.C (Equal Employment Opportunity Commission). For example: An 18-year old Muslim girl was refused a job at Abercrombie & Fitch because she wears a headscarf. Another example is the fact that lots of Muslim workers are called “Osama” or “terrorist” by their co-workers, who started the name-calling even before the news of the Islamic centre came out. (The New York Times, 2010) Though, the complaints of employment discrimination are increasing every day now the mosque will be constructed. Another interesting anecdote is about the 1 million dollar donation. In The Netherlands this fact wasn’t made public. You can ask yourself why the government remained silent. A suggestion: The Dutch people will not be pleased hearing about their tax money is going to a mosque in New York City while the country itself needs to save money.
It is possible that many people unintentionally generalize people from another religion and discriminate the whole group with those same beliefs. If you reflect this statement to the US, it means that many of the Muslim people living in the US are blamed for the attack of 9/11 of which they personally had nothing to do with.
There are two sides to this story. The Dutch government chose to not mention the fact they are giving money to the mosque because they want to prevent the Dutch people for blaming the Muslims in Holland for “stealing their tax money”. This is a way of the government to keep the peace. On the other hand the government of the US made it very public they are going to build a mosque near Ground Zero. So in the US the Muslims pay that price now, because they are being discriminated. In The Netherlands the non-Muslim people pay the price literally, even though they are totally unaware of the fact where their money is going, because the government excluded the media from this donation process.
Democracy stands for freedom; freedom of religion, culture, freedom to express your opinion, and being a part of the decisions a country makes. If you reflect those aspects of democracy, what kind of democracies are The Netherlands and the United States of America actually?
Some serious business, not media-related. I had to write an article about "discrimination" for English. After some research I wrote the article below. Interesting what we do not know about our own government...
Discriminating Democracies
Discrimination is all around us. Maybe we do not see it every single day, but wherever you are, wherever you work, wherever you will go, it’s there. Martin Luther King described a dream in 1963, but now in 2010, that dream is still far from realisation. Today, this article does not only refer to the racial part of discrimination, but also the discrimination of religion.
According to an article by Steven Greenhouse that has been published last week in The New York Times, the effects of 9/11 are still very negative for Muslims working in the United States. This article is interesting if you know what happened in the Netherlands. A few weeks ago there was a rumour about the Dutch government donating 1 million dollar to the US for the construction of a mosque near Ground Zero in New York. Of course, the attacks of 9/11 are in the past and you have to look forward, but building an Islamic centre near Ground Zero has its side effects and is perhaps a bit provocative.
Since the news of the construction became public, several complaints of discrimination were reported to the E.E.O.C (Equal Employment Opportunity Commission). For example: An 18-year old Muslim girl was refused a job at Abercrombie & Fitch because she wears a headscarf. Another example is the fact that lots of Muslim workers are called “Osama” or “terrorist” by their co-workers, who started the name-calling even before the news of the Islamic centre came out. (The New York Times, 2010) Though, the complaints of employment discrimination are increasing every day now the mosque will be constructed. Another interesting anecdote is about the 1 million dollar donation. In The Netherlands this fact wasn’t made public. You can ask yourself why the government remained silent. A suggestion: The Dutch people will not be pleased hearing about their tax money is going to a mosque in New York City while the country itself needs to save money.
It is possible that many people unintentionally generalize people from another religion and discriminate the whole group with those same beliefs. If you reflect this statement to the US, it means that many of the Muslim people living in the US are blamed for the attack of 9/11 of which they personally had nothing to do with.
There are two sides to this story. The Dutch government chose to not mention the fact they are giving money to the mosque because they want to prevent the Dutch people for blaming the Muslims in Holland for “stealing their tax money”. This is a way of the government to keep the peace. On the other hand the government of the US made it very public they are going to build a mosque near Ground Zero. So in the US the Muslims pay that price now, because they are being discriminated. In The Netherlands the non-Muslim people pay the price literally, even though they are totally unaware of the fact where their money is going, because the government excluded the media from this donation process.
Democracy stands for freedom; freedom of religion, culture, freedom to express your opinion, and being a part of the decisions a country makes. If you reflect those aspects of democracy, what kind of democracies are The Netherlands and the United States of America actually?
UnFramed
Goedendag allen,
Hier weer een lang verwachte update wat betreft school. We zijn alweer in oktober neergestreken en op het moment onwijs hard bezig om ons prachtige tijdschrift te realiseren. Het is een goed seizoen om achter de computer te zitten met alle regen die deze dagen de bodem geraakt heeft. Maar niet zomaar achter de computer; diehard INDESIGNEN...
Op het moment zitten we in de slotfase van het fabriceren van het prototype van UNFRAMED. Un wie? UnFramed. Voor de duidelijkheid zal ik deze naam nader uitleggen: Wij gaan in op de achtergronden van de kunstenaars. Je ziet niet zomaar iets, maar je krijgt via ons de "waarom" en "hoe" te weten. Vrijwel alle kunst wordt gemaakt met een reden. Wij halen het kunstwerk uit zijn lijst; UNFRAMED.
Met mijn werkgroep heb ik een tijdschrift ontwikkeld. Dit tijdschrift gaat over kunst en cultuur in Nederland en een klein stukje over de grens. Mensen zeggen nu: bah, kunst.. bah cultuur *gaaaap. Nou mensen, ik kan jullie verzekeren, het is onwijs interessant en vernieuwend. In UnFramed wordt alleen hedendaagse, moderne, "vreemde" en indrukwekkende kunst getoond voor een creatieve en artistieke doelgroep. Deze kunst verdelen wij over de volgende onderdelen die in het magazine aan bod komen:
Architectuur
Fotografie
Expositie
Profiel
Design
Nieuw Talent
Van bananenhouders in je woonkamer tot en met een fotograaf die zichzelf vol plakt met mos en er een foto van maakt, wij hebben het.
*Levi van Veluw
In UnFramed besteden we veel aandacht aan mooie fotografie. "Mooi" is uiteraard het meest foute begrip dat genoemd kan worden in de vormgeving, maar ik gebruik het nu gewoon even toch. Volgende week wordt onze dummy/prototype gedrukt (kost gelukkig niks ahum) en gaan we ons concept "verkopen" aan onze docenten. Een indruk van het tijdschrift volgt later, zodra het gedrukt is!
Spannend!
Hier weer een lang verwachte update wat betreft school. We zijn alweer in oktober neergestreken en op het moment onwijs hard bezig om ons prachtige tijdschrift te realiseren. Het is een goed seizoen om achter de computer te zitten met alle regen die deze dagen de bodem geraakt heeft. Maar niet zomaar achter de computer; diehard INDESIGNEN...
Op het moment zitten we in de slotfase van het fabriceren van het prototype van UNFRAMED. Un wie? UnFramed. Voor de duidelijkheid zal ik deze naam nader uitleggen: Wij gaan in op de achtergronden van de kunstenaars. Je ziet niet zomaar iets, maar je krijgt via ons de "waarom" en "hoe" te weten. Vrijwel alle kunst wordt gemaakt met een reden. Wij halen het kunstwerk uit zijn lijst; UNFRAMED.
Met mijn werkgroep heb ik een tijdschrift ontwikkeld. Dit tijdschrift gaat over kunst en cultuur in Nederland en een klein stukje over de grens. Mensen zeggen nu: bah, kunst.. bah cultuur *gaaaap. Nou mensen, ik kan jullie verzekeren, het is onwijs interessant en vernieuwend. In UnFramed wordt alleen hedendaagse, moderne, "vreemde" en indrukwekkende kunst getoond voor een creatieve en artistieke doelgroep. Deze kunst verdelen wij over de volgende onderdelen die in het magazine aan bod komen:
Architectuur
Fotografie
Expositie
Profiel
Design
Nieuw Talent
Van bananenhouders in je woonkamer tot en met een fotograaf die zichzelf vol plakt met mos en er een foto van maakt, wij hebben het.
*Levi van Veluw
In UnFramed besteden we veel aandacht aan mooie fotografie. "Mooi" is uiteraard het meest foute begrip dat genoemd kan worden in de vormgeving, maar ik gebruik het nu gewoon even toch. Volgende week wordt onze dummy/prototype gedrukt (kost gelukkig niks ahum) en gaan we ons concept "verkopen" aan onze docenten. Een indruk van het tijdschrift volgt later, zodra het gedrukt is!
Spannend!
vrijdag 3 september 2010
Stage Filmotech
Deze zomer is het redelijk druk geweest. De meeste mensen hadden heerlijk vakantie en waren aan het genieten van het enige zonlicht dat we hebben gezien in Nederland (juni/juli?). Ik niet. Ik zat in een kantoor van 28,9 graden achter een computer. Nu klinkt dit als een straf, maar het viel reuze mee.
Van 17 mei tot en met 6 augustus heb ik stage gelopen bij Filmotech. Dit bedrijf is hard bezig om naar de lancering van hun website toe te werken, die op 28 september a.s. tijdens het Filmfestival zal plaatsvinden. Op de website verschijnt (hopelijk) alle Nederlandse content wat betreft; films, documentaires, televisiedrama en art/quality films. Dit alles in samenwerking met Eye Filminstituut, het Instituut voor Beeld en Geluid en de Nederlandse Vereniging van Speelfilmsproducenten (NVS). Nu lijkt dit 'websitemaken' vrij makkelijk, maar trust me.. it ain't!
Elk product (film/docu etc.) heeft iemand op de wereld rondlopen die de zogenaamde rechten bezit van dit product; jawel; de rechthebbende. Deze personen/bedrijven moeten getraceerd worden zodat wij ons bedrijf en ons doel kunnen toelichten en hopen op de producten van deze rechthebbende zodat wij ze kunnen publiceren op de website. Aangezien wij ook content willen uit het begin van de vorige eeuw, is dit af en toe knap lastig. Op dit gebied kwam ik met mijn mede-stagiaire Christianna in beeld. Het RECHTEN CLEAREN. Het motto van onze bazin: "Een dag niet gecleard, is een dag niet geleefd." Zodra wij die rechten hebben verkregen, moet het materiaal gedigitaliseerd worden, getranscodeerd, ge'metadateerd', stills vragen, synopsis schrijven and so on. Geen eitje dus.
6 Augustus was mijn stage afgerond. Christianna en ik zijn gevraagd om parttime terug te komen om nog minimaal 3 maanden mee te helpen als de website in de kinderschoenen staat. Filmotech is slechts een werknaam, de echte naam wordt onthuld op 28 september. Aanstaande maandag gaan we weer richting kantoor na 4 weken "Filmotech-rust", om er weer fris en fruitig tegen aan te gaan!
zie ook: Filmotech @ Nu.nl
Van 17 mei tot en met 6 augustus heb ik stage gelopen bij Filmotech. Dit bedrijf is hard bezig om naar de lancering van hun website toe te werken, die op 28 september a.s. tijdens het Filmfestival zal plaatsvinden. Op de website verschijnt (hopelijk) alle Nederlandse content wat betreft; films, documentaires, televisiedrama en art/quality films. Dit alles in samenwerking met Eye Filminstituut, het Instituut voor Beeld en Geluid en de Nederlandse Vereniging van Speelfilmsproducenten (NVS). Nu lijkt dit 'websitemaken' vrij makkelijk, maar trust me.. it ain't!
Elk product (film/docu etc.) heeft iemand op de wereld rondlopen die de zogenaamde rechten bezit van dit product; jawel; de rechthebbende. Deze personen/bedrijven moeten getraceerd worden zodat wij ons bedrijf en ons doel kunnen toelichten en hopen op de producten van deze rechthebbende zodat wij ze kunnen publiceren op de website. Aangezien wij ook content willen uit het begin van de vorige eeuw, is dit af en toe knap lastig. Op dit gebied kwam ik met mijn mede-stagiaire Christianna in beeld. Het RECHTEN CLEAREN. Het motto van onze bazin: "Een dag niet gecleard, is een dag niet geleefd." Zodra wij die rechten hebben verkregen, moet het materiaal gedigitaliseerd worden, getranscodeerd, ge'metadateerd', stills vragen, synopsis schrijven and so on. Geen eitje dus.
6 Augustus was mijn stage afgerond. Christianna en ik zijn gevraagd om parttime terug te komen om nog minimaal 3 maanden mee te helpen als de website in de kinderschoenen staat. Filmotech is slechts een werknaam, de echte naam wordt onthuld op 28 september. Aanstaande maandag gaan we weer richting kantoor na 4 weken "Filmotech-rust", om er weer fris en fruitig tegen aan te gaan!
zie ook: Filmotech @ Nu.nl
donderdag 1 juli 2010
Het fenomeen: Vrouwen en Voetbal
Op dit moment loop ik stage. Daarnaast is het WK nu in volle gang. Aangezien de speeltijden niet geheel gunstig zijn voor 9 tot 5-werkenden, moet er af en toe op kantoor gekeken worden. Morgen is Nederland weer aan de beurt, tegen Brazilië. De nodige voorbereidingen zijn al getroffen: bier (variërend van Grolsch naar witbier tot rosébier!) en knabbels. Nu is het feit dat mijn mede-stagiaire zich niet heel erg interesseert voor dit "overdreven voetbal-gedoe". Maar op de vraag die de mannen van het kantoor naast ons stelden:
"Komen jullie vrijdag bij ons voetbal kijken?"
antwoordde zij:
"Ze moeten tegen Brazilië toch?"
"Ja, hoezo?"
"Nou dan kom ik wel."
"Waarom nu wel dan?"
"Ja, wat denk je zelf! Brazilië! Mooie mannen!"
Slowakije was inderdaad niet heel spectaculair qua mannelijk schoon. Heel cliché, maar voor ons vrouwen: ze maakt een punt.
Ik maak een onderscheid tussen 3 categorieën voetbalvrouwen:
1. Het 'interesseert-me-niks'-type
2. Het 'excuus-voor-gezelligheid-en-bier-drinken'-type
3. Het 'ik-volg-alles-en-maak-ruzie-met-de-mannen-over-of-het-wel-of-niet-buitenspel-was'-type
In categorie 1 vallen de vrouwen die niks van voetbal hoeven te weten. Zij zijn blij dat manlief een paar uur van huis is. Eindelijk kunnen ze even tijd voor zichzelf vrijmaken. Alle supermarkten zijn immers hartstikke leeg tijdens een wedstrijd...
Het overgrote deel van vrouwelijk Nederland (sowieso vrouwelijk Amsterdam) valt naar mijn mening binnen categorie 2. Het is hartstikke druk bij elke kroeg en op straat als er een wedstrijd is. Zodra ik mij bevind tussen de massa, en het publiek aan het observeren ben, constateer ik dat bijna alle vrouwen alleen maar aan het tetteren zijn. Zodra zij een hoopvolle "oooeeeeee" horen, kijken ze op. Als hierna niets wordt gescoord, hervatten zij het gesprek.
Ze bestaan ook zeker, de die-hards uit categorie 3. Deze vrouwen zijn al druk bezig met de voorspellingen, willen zelfs geen moment missen van het volkslied, worden erg link als er tijdens de wedstrijd iemand door het beeld loopt en analyseren achteraf de wedstrijd grondig.
Voor de mannen bestaat er maar 1 categorie: Het heet niet voor niets WK:
1. Het 'Weer 'n Kater'-type
Spreekt voor zich denk ik...
Het WK: voor ieder wat WILS/PILS ;-)
"Komen jullie vrijdag bij ons voetbal kijken?"
antwoordde zij:
"Ze moeten tegen Brazilië toch?"
"Ja, hoezo?"
"Nou dan kom ik wel."
"Waarom nu wel dan?"
"Ja, wat denk je zelf! Brazilië! Mooie mannen!"
Slowakije was inderdaad niet heel spectaculair qua mannelijk schoon. Heel cliché, maar voor ons vrouwen: ze maakt een punt.
Ik maak een onderscheid tussen 3 categorieën voetbalvrouwen:
1. Het 'interesseert-me-niks'-type
2. Het 'excuus-voor-gezelligheid-en-bier-drinken'-type
3. Het 'ik-volg-alles-en-maak-ruzie-met-de-mannen-over-of-het-wel-of-niet-buitenspel-was'-type
In categorie 1 vallen de vrouwen die niks van voetbal hoeven te weten. Zij zijn blij dat manlief een paar uur van huis is. Eindelijk kunnen ze even tijd voor zichzelf vrijmaken. Alle supermarkten zijn immers hartstikke leeg tijdens een wedstrijd...
Het overgrote deel van vrouwelijk Nederland (sowieso vrouwelijk Amsterdam) valt naar mijn mening binnen categorie 2. Het is hartstikke druk bij elke kroeg en op straat als er een wedstrijd is. Zodra ik mij bevind tussen de massa, en het publiek aan het observeren ben, constateer ik dat bijna alle vrouwen alleen maar aan het tetteren zijn. Zodra zij een hoopvolle "oooeeeeee" horen, kijken ze op. Als hierna niets wordt gescoord, hervatten zij het gesprek.
Ze bestaan ook zeker, de die-hards uit categorie 3. Deze vrouwen zijn al druk bezig met de voorspellingen, willen zelfs geen moment missen van het volkslied, worden erg link als er tijdens de wedstrijd iemand door het beeld loopt en analyseren achteraf de wedstrijd grondig.
Voor de mannen bestaat er maar 1 categorie: Het heet niet voor niets WK:
1. Het 'Weer 'n Kater'-type
Spreekt voor zich denk ik...
Het WK: voor ieder wat WILS/PILS ;-)
dinsdag 1 juni 2010
"Internet? Ben jij besodemieterd!"
Het is 1998 als mijn 13-jarige zus thuis komt met een enthousiaste kreet: "We moeten internet nemen, dat is supervet!" (ja, het woord supervet is al redelijk gedateerd) Het argument was dat zij dan informatie op kon zoeken voor haar werkstukken op de middelbare school. Mijn ouders waren niet overtuigd: "Ben jij besodemieterd!"
Enige tijd later werd mijn vader toch nieuwsgierig naar het fenomeen internet, dus er werd een abonnement aangeschaft en apparatuur op de computer aangesloten waar wij tegenwoordig geen idee meer van hebben. Hierop volgde het moment supreme: het inbelmoment. Ik wil het bijna fonetisch gaan typen voor degenen die het zich nog kunnen herinneren, maar laat ik het maar omschrijven; het klonk alsof er iemand automatisch een nummer op je telefoon intoetste, waarna er een gerommel aan geluiden uit je computer kwam alsof het leek dat de hele boel ging ontploffen. Maar, niet gevreesd, er was verbinding! Elke avond na het eten werd het: "Mag ik op internet?" "Nee ikke eerst!" (en dan moest je lang op je beurt wachten, met die internetsnelheden van toen!) Ruzies volgden.
Het is het jaar 2000, ik zit in groep 8. Ergens had ik geruchten gehoord over MSN. Hotmail bestond al, maar met MSN zou je met elkaar kunnen chatten! Wat leuk! Samen met mijn basisschoolvriend M. installeerden wij het programma en de grootste lol ontstond op het net. Nadat we uit school hadden buiten gespeeld, zeiden we tegen elkaar: "Spreken we om 20.00 af op MSN??"
MSN maakte een gigantische groeispurt en hoe meer vriendjes je had, hoe hipper. Niet wetende dat anno 2010 dit programma een langzame dood sterft..
Vanaf eind 2004 werd het internet alleen maar 'socialer' met de komst van Hyves. Ik ben erg benieuwd hoe Hyves het blijft doen na 2010, aangezien er al "Ik verwijder Hyves, ook ik ben overgestapt naar Facebook"-campagnes zijn. Ik heb een stiekeme verwachting dat Hyves over de jaren jonger wordt. Hiermee wil ik zeggen; toen ik 7 jaar oud was, rende ik door een weiland, en tegenwoordig komen de kinderen van die leeftijd thuis en kruipen achter de laptop van paps en mams om te kijken of zij nog krabbels van klasgenootjes hebben op hun profiel. Bizar eigenlijk.
Tegenwoordig kunnen we ons niet meer bedenken wat te doen zonder het internet. Zelfs Piet Paulusma zal geen televisie-uitzending beginnen zonder Buienradar.nl te raadplegen. "Zal ik vanavond met of zonder paraplu gaan presenteren?"
Het net is bijna onze steun en toeverlaat geworden in deze digitale westerse wereld, om het heel wanhopig te zeggen. Zodra we iets niet weten, raadplegen we onze nieuwe Dikke van Dale: Google. We worden gemakzuchtig; internet denkt en doet het voor ons: In plaats van het oppakken van de telefoon als iemand jarig is, klikken en tikken we nu een end weg en sturen we een digitaal kaartje of een krabbel. Als je een tijdje niet op het internet geweest bent, krijg je te horen: "Waar hang jij zoal uit, heb zolang niets van je gehoord!" Gehoord? Je bedoelt gelezen...
In 1999 had ik af en toe ruzie met mijn zus om het feit wie er als eerst op internet mocht, en tegenwoordig hoor ik mijn moeder geïrriteerd zeggen als we thuis zijn: "Mogen alsjeblieft die laptops een keer van tafel?!"
De grote hamvraag is dan ook: Zal het internet op lange termijn invloed hebben op sociaal gedrag en het intellect van de mens? En is deze invloed dan juist goed of slecht? Ach, de tijd zal het leren.
Enige tijd later werd mijn vader toch nieuwsgierig naar het fenomeen internet, dus er werd een abonnement aangeschaft en apparatuur op de computer aangesloten waar wij tegenwoordig geen idee meer van hebben. Hierop volgde het moment supreme: het inbelmoment. Ik wil het bijna fonetisch gaan typen voor degenen die het zich nog kunnen herinneren, maar laat ik het maar omschrijven; het klonk alsof er iemand automatisch een nummer op je telefoon intoetste, waarna er een gerommel aan geluiden uit je computer kwam alsof het leek dat de hele boel ging ontploffen. Maar, niet gevreesd, er was verbinding! Elke avond na het eten werd het: "Mag ik op internet?" "Nee ikke eerst!" (en dan moest je lang op je beurt wachten, met die internetsnelheden van toen!) Ruzies volgden.
Het is het jaar 2000, ik zit in groep 8. Ergens had ik geruchten gehoord over MSN. Hotmail bestond al, maar met MSN zou je met elkaar kunnen chatten! Wat leuk! Samen met mijn basisschoolvriend M. installeerden wij het programma en de grootste lol ontstond op het net. Nadat we uit school hadden buiten gespeeld, zeiden we tegen elkaar: "Spreken we om 20.00 af op MSN??"
MSN maakte een gigantische groeispurt en hoe meer vriendjes je had, hoe hipper. Niet wetende dat anno 2010 dit programma een langzame dood sterft..
Vanaf eind 2004 werd het internet alleen maar 'socialer' met de komst van Hyves. Ik ben erg benieuwd hoe Hyves het blijft doen na 2010, aangezien er al "Ik verwijder Hyves, ook ik ben overgestapt naar Facebook"-campagnes zijn. Ik heb een stiekeme verwachting dat Hyves over de jaren jonger wordt. Hiermee wil ik zeggen; toen ik 7 jaar oud was, rende ik door een weiland, en tegenwoordig komen de kinderen van die leeftijd thuis en kruipen achter de laptop van paps en mams om te kijken of zij nog krabbels van klasgenootjes hebben op hun profiel. Bizar eigenlijk.
Tegenwoordig kunnen we ons niet meer bedenken wat te doen zonder het internet. Zelfs Piet Paulusma zal geen televisie-uitzending beginnen zonder Buienradar.nl te raadplegen. "Zal ik vanavond met of zonder paraplu gaan presenteren?"
Het net is bijna onze steun en toeverlaat geworden in deze digitale westerse wereld, om het heel wanhopig te zeggen. Zodra we iets niet weten, raadplegen we onze nieuwe Dikke van Dale: Google. We worden gemakzuchtig; internet denkt en doet het voor ons: In plaats van het oppakken van de telefoon als iemand jarig is, klikken en tikken we nu een end weg en sturen we een digitaal kaartje of een krabbel. Als je een tijdje niet op het internet geweest bent, krijg je te horen: "Waar hang jij zoal uit, heb zolang niets van je gehoord!" Gehoord? Je bedoelt gelezen...
In 1999 had ik af en toe ruzie met mijn zus om het feit wie er als eerst op internet mocht, en tegenwoordig hoor ik mijn moeder geïrriteerd zeggen als we thuis zijn: "Mogen alsjeblieft die laptops een keer van tafel?!"
De grote hamvraag is dan ook: Zal het internet op lange termijn invloed hebben op sociaal gedrag en het intellect van de mens? En is deze invloed dan juist goed of slecht? Ach, de tijd zal het leren.
maandag 31 mei 2010
Sorpresa para Papá
Ik ben zojuist geretourneerd van een onverwacht, verrassend Pinksterweekend. Ook al vieren ze op Mallorca geen Pinksteren, dankzij deze Hollandse regeling, had ik een lang weekend vrij!
Nu is het zo dat mijn zuster stage loopt op het spaanse isla de Mallorca en dat ik haar erg graag wilde bezoeken, maar dit enigszins onmogelijk werd door mijn eigen stage hier in Nederland. (Ik hoor u denken: 'GOH, DIE ZUS ZIT TENMINSTE IN DE ZON, DIE HEEFT HET BETER BEKEKEN!' Ja dames en heren, u heeft gelijk.) Vervolgens heb ik toestemming gevraagd op mijn stage om 2 dagen extra vrij te krijgen in het Pinksterweekend. Ik zat al helemaal te smullen van de voorpret! Maar om terug te komen in de lijn van mijn verhaal, resume:
Zo'n anderhalve maand geleden werd bekend dat mijn ouders mijn inmiddels Mallorciense zus op gingen zoeken rondom de datum 20 mei. En dat is nu juist de verjaardag van mijn vader. Dus? Jawel, er moest iets ludieks verzonnen worden...
Na de gebruikelijke research op het internet naar de meest goedkope ticketaanbieder, kwam ik uiteraard uit bij het "trilplaat-in-sportschool-is-er-niks-bij"-Ryan Air. Desalniettemin, ook ik blijf een Hollander in financiële crisis dus, the cheaper, the better; boeken met die handel, gewoon doen!
20 mei was het zo ver. Mijn ouders waren al 2 dagen op het eiland nietsvermoedend aan het genieten van de zon. Tenminste, mijn vader.. Mijn moeder moest ik meenemen in het complot omdat je alleen met creditcard kunt betalen bij Ryan Air. En aangezien wij studenten niet vanzelfsprekend in het bezit zijn van een creditcard: MAMAAAA?? Voor de medewerkers van Ryan Air die dit lezen: ehm, Ideal een optie??
Weeze
Helaas vloog ik niet vanaf Schiphol, maar vanaf Weeze, Duitsland. Ok, goedkope ticket; check. Benzinekosten; oops! Ja, die kwamen er ook nog bij om naar Duitsland te rijden, maar ach, het was voor een goed doel! Eenmaal op Weeze gearriveerd en wachtend bij de gate, ging ik nog even mijn vader bellen:
"HAPPY BIRTYDAYYY TO YOUUU!! HOE IS HET DAAR ALLEMAAL, LEKKER AAN HET GENIETEN?"
"DANKJEWEL SCHAT, HET IS HIER GEWELDIG!"
*vervolgens volgt een verslag van 4 minuten waar ik niets van verstaan heb omdat ik ergens in een hoekje probeerde te zorgen dat hij geen 'vliegveld-achtergrond-geluid' zou horen. Met mijn hand over de speaker van mijn telefoon hopend dat er geen DING DONG: LADIES AND GENTLEMEN, FLIGHT 8472 GOING TO.. ETC ETC af zou gaan, kapte ik mijn vader enigszins af:*
"JA PAP, HIER IS HET DRUK OP STAGE, NET GELUNCHT EN GA ZO WEER VERDER."
"OH WIL JE JE MOEDER NOG EVEN SPREKEN??"
"NEE PAP, IK BEL VANAVOND WEL EVEN WANT IK MOET ECHT TERUG, HET IS HEEL DRUK."
"NOU FIJN SCHAT, GAAT DE TIJD TENMINSTE EEN BEETJE SNEL."
*alsjeblieft stop met praten en laat me ophangen voordat mijn plan in de soep loopt!*
"NOU, GENIET VAN JE DAG EN IK BEL STRAKS NOG WEL EVEN."
"OK, WERKSE!"
"DANKJEWEL PAP."
Boarding
Ja Connexxion en Ryan Air zouden broer en zus kunnen zijn. Het is echt alsof je op een bus stapt! Aan boord van het vliegtuig (met de trap, jawel) werd ik verwelkomd door een engelsman met tanden waar Ray Ban goed materiaal aan zou hebben bij het testen van hun zonnebril collectie, zomer 2010. Halleluja wat had deze man eng witte tanden, ik vroeg me gelijk af hoe snel hij een brainfreeze krijgt als hij een ijsje zou eten door de afwezigheid van zijn glazuur door het bleken. Maar dat terzijde.
Lopend door de cabine zocht ik een plekje waarbij ik enige eisen stel aan het niet willen zitten bij:
1. Stinkende oude mannetjes die een neut teveel op hebben en kwijlend op je schouder gaan slapen.
2. Stelletjes die romantisch samen naar de zon gaan en niet kunnen wachten tot ze in hun hotelkamer zijn.
3. Baby's. Spreekt voor zich.
En zo arriveerde ik bij rij 15: LEEG! Hatsee, aan het raam, top. Boekje erbij and I was ready for take-off!
Twee uur later landde ik (landen is een chique woord voor de manier waarop ik op Mallorca ben geklapt, maar vooruit). Ik had bewust een weekendtasje meegenomen zodat ik niet op koffers hoefde te wachten, dus ik stond als eerste buiten in de warme lucht, heerlijk. Links, rechts, links, rechts, voor, achter.. Wo ist meine Schwester? De pickup service had blijkbaar mijn bericht niet gekregen dat ik vroeger zou landen. Geen probleem, ze zal vast wel komen. Een half uur later werd ik gebeld door zuslief:
"Heeee ben je al geland?"
"Jazeker, al zo'n 45 min geleden."
"NIET!"
10 minuten later was ze er. Top.
Vervolgens zijn we naar de stad gereden voor een klein presentje. Ik kon natuurlijk niet met lege handen aankomen op z'n verjaardag! Dus een flesje bubbels was op zijn plaats. Na een ongeduldig smsje van mamslief: "Waar blijven jullie, ik kan bijna mn mond niet meer houden!" stuurde ik terug: "Laat papa de deur maar open doen zo." Hierop volgde: "Oke, dan ga ik wel naar de wc." "Maar mam, we zijn er pas over 7 minuten, ga je dan 7 minuten op het toilet zitten?"
Ik stopte maar met smsen, want anders zou meneer suspicious worden, en dat werd hij:
"Schat, wie blijft je smsen?"
"Ja die stomme smsjes steeds van Vodafone: Welkom in Spanje." Heel goed mam.
Aangekomen bij hun hotel ben ik als James Bond sluipend langs de muur naar binnen geglipt, omdat ze mij anders konden zien vanaf het balkon. In de lift, naar de 5e verdieping, met heel veel voorpret.
We stopten bij kamernummer 517.
Ik klop op de deur in het ritme zoals mijn zus dit zou doen. Vervolgens hoor ik een paar maat 37 voetjes achter de deur rennen en er slaat een deur dicht in de kamer:
"Ja ik moet zo nodig plassen, doe jij even de deur open!" Subtiel mam.
De deurknop draait, de deur gaat langzaam open en daar stond hij, met de grootste verbazing die ik ooit heb gezien in zijn ogen.
Goud waard.
*Mission Accomplished*
Nu is het zo dat mijn zuster stage loopt op het spaanse isla de Mallorca en dat ik haar erg graag wilde bezoeken, maar dit enigszins onmogelijk werd door mijn eigen stage hier in Nederland. (Ik hoor u denken: 'GOH, DIE ZUS ZIT TENMINSTE IN DE ZON, DIE HEEFT HET BETER BEKEKEN!' Ja dames en heren, u heeft gelijk.) Vervolgens heb ik toestemming gevraagd op mijn stage om 2 dagen extra vrij te krijgen in het Pinksterweekend. Ik zat al helemaal te smullen van de voorpret! Maar om terug te komen in de lijn van mijn verhaal, resume:
Zo'n anderhalve maand geleden werd bekend dat mijn ouders mijn inmiddels Mallorciense zus op gingen zoeken rondom de datum 20 mei. En dat is nu juist de verjaardag van mijn vader. Dus? Jawel, er moest iets ludieks verzonnen worden...
Na de gebruikelijke research op het internet naar de meest goedkope ticketaanbieder, kwam ik uiteraard uit bij het "trilplaat-in-sportschool-is-er-niks-bij"-Ryan Air. Desalniettemin, ook ik blijf een Hollander in financiële crisis dus, the cheaper, the better; boeken met die handel, gewoon doen!
20 mei was het zo ver. Mijn ouders waren al 2 dagen op het eiland nietsvermoedend aan het genieten van de zon. Tenminste, mijn vader.. Mijn moeder moest ik meenemen in het complot omdat je alleen met creditcard kunt betalen bij Ryan Air. En aangezien wij studenten niet vanzelfsprekend in het bezit zijn van een creditcard: MAMAAAA?? Voor de medewerkers van Ryan Air die dit lezen: ehm, Ideal een optie??
Weeze
Helaas vloog ik niet vanaf Schiphol, maar vanaf Weeze, Duitsland. Ok, goedkope ticket; check. Benzinekosten; oops! Ja, die kwamen er ook nog bij om naar Duitsland te rijden, maar ach, het was voor een goed doel! Eenmaal op Weeze gearriveerd en wachtend bij de gate, ging ik nog even mijn vader bellen:
"HAPPY BIRTYDAYYY TO YOUUU!! HOE IS HET DAAR ALLEMAAL, LEKKER AAN HET GENIETEN?"
"DANKJEWEL SCHAT, HET IS HIER GEWELDIG!"
*vervolgens volgt een verslag van 4 minuten waar ik niets van verstaan heb omdat ik ergens in een hoekje probeerde te zorgen dat hij geen 'vliegveld-achtergrond-geluid' zou horen. Met mijn hand over de speaker van mijn telefoon hopend dat er geen DING DONG: LADIES AND GENTLEMEN, FLIGHT 8472 GOING TO.. ETC ETC af zou gaan, kapte ik mijn vader enigszins af:*
"JA PAP, HIER IS HET DRUK OP STAGE, NET GELUNCHT EN GA ZO WEER VERDER."
"OH WIL JE JE MOEDER NOG EVEN SPREKEN??"
"NEE PAP, IK BEL VANAVOND WEL EVEN WANT IK MOET ECHT TERUG, HET IS HEEL DRUK."
"NOU FIJN SCHAT, GAAT DE TIJD TENMINSTE EEN BEETJE SNEL."
*alsjeblieft stop met praten en laat me ophangen voordat mijn plan in de soep loopt!*
"NOU, GENIET VAN JE DAG EN IK BEL STRAKS NOG WEL EVEN."
"OK, WERKSE!"
"DANKJEWEL PAP."
Boarding
Ja Connexxion en Ryan Air zouden broer en zus kunnen zijn. Het is echt alsof je op een bus stapt! Aan boord van het vliegtuig (met de trap, jawel) werd ik verwelkomd door een engelsman met tanden waar Ray Ban goed materiaal aan zou hebben bij het testen van hun zonnebril collectie, zomer 2010. Halleluja wat had deze man eng witte tanden, ik vroeg me gelijk af hoe snel hij een brainfreeze krijgt als hij een ijsje zou eten door de afwezigheid van zijn glazuur door het bleken. Maar dat terzijde.
Lopend door de cabine zocht ik een plekje waarbij ik enige eisen stel aan het niet willen zitten bij:
1. Stinkende oude mannetjes die een neut teveel op hebben en kwijlend op je schouder gaan slapen.
2. Stelletjes die romantisch samen naar de zon gaan en niet kunnen wachten tot ze in hun hotelkamer zijn.
3. Baby's. Spreekt voor zich.
En zo arriveerde ik bij rij 15: LEEG! Hatsee, aan het raam, top. Boekje erbij and I was ready for take-off!
Twee uur later landde ik (landen is een chique woord voor de manier waarop ik op Mallorca ben geklapt, maar vooruit). Ik had bewust een weekendtasje meegenomen zodat ik niet op koffers hoefde te wachten, dus ik stond als eerste buiten in de warme lucht, heerlijk. Links, rechts, links, rechts, voor, achter.. Wo ist meine Schwester? De pickup service had blijkbaar mijn bericht niet gekregen dat ik vroeger zou landen. Geen probleem, ze zal vast wel komen. Een half uur later werd ik gebeld door zuslief:
"Heeee ben je al geland?"
"Jazeker, al zo'n 45 min geleden."
"NIET!"
10 minuten later was ze er. Top.
Vervolgens zijn we naar de stad gereden voor een klein presentje. Ik kon natuurlijk niet met lege handen aankomen op z'n verjaardag! Dus een flesje bubbels was op zijn plaats. Na een ongeduldig smsje van mamslief: "Waar blijven jullie, ik kan bijna mn mond niet meer houden!" stuurde ik terug: "Laat papa de deur maar open doen zo." Hierop volgde: "Oke, dan ga ik wel naar de wc." "Maar mam, we zijn er pas over 7 minuten, ga je dan 7 minuten op het toilet zitten?"
Ik stopte maar met smsen, want anders zou meneer suspicious worden, en dat werd hij:
"Schat, wie blijft je smsen?"
"Ja die stomme smsjes steeds van Vodafone: Welkom in Spanje." Heel goed mam.
Aangekomen bij hun hotel ben ik als James Bond sluipend langs de muur naar binnen geglipt, omdat ze mij anders konden zien vanaf het balkon. In de lift, naar de 5e verdieping, met heel veel voorpret.
We stopten bij kamernummer 517.
Ik klop op de deur in het ritme zoals mijn zus dit zou doen. Vervolgens hoor ik een paar maat 37 voetjes achter de deur rennen en er slaat een deur dicht in de kamer:
"Ja ik moet zo nodig plassen, doe jij even de deur open!" Subtiel mam.
De deurknop draait, de deur gaat langzaam open en daar stond hij, met de grootste verbazing die ik ooit heb gezien in zijn ogen.
Goud waard.
*Mission Accomplished*
dinsdag 13 april 2010
Pillow Fight @ Dam Square
Afgelopen 3 april 2010 vond er een gigantisch kussengevecht plaats op de Dam in Amsterdam. De Hollandse hoofdstad was niet de enige die aan dit evenement mee deed. Het initiatief komt van The International Pillow Fight Day, waar steden als Berlijn, New York, Parijs en onze stad aan mee hebben gedaan. Het voornaamste doel is: lol hebben met je medemens op straat. Toch; je hoeft maar 1 gek te hebben die zijn/haar kussensloop vol met bakstenen stopt, dus het gerucht deed zich de ronde dat ieder kussen gecontroleerd zou worden. Ik heb hier overigens niets van gezien/gemerkt.
Voor degenen die er niet bij waren op deze dag van lichte jeugdsentiment, hier een korte terugblik:
Later op het nieuws hoorde ik dat dierenwelzijnsorganisatie Vier Voeters het evenement in Amsterdam aan greep om aandacht te vragen voor het leed dat ganzen ondergaan als ze levend worden kaalgeplukt voor de productie van ganzendons. Ook van deze organisatie heb ik tijdens het 'gevecht' niets vernomen. Wel van de ganzendons:
De Slachtoffers 
Het Gansje 
The Head Attack 
Het Duiveltje 
Ook al dachten sommige figuren dit evenement te beschouwen als "their time to shine" als bijvoorbeeld The Gladiator of om hun capoeira-moves te oefenen, iedereen is er(op enkele blauwe plekken na) heelhuids vanaf gekomen. Na een half uur werd de geur van overgroot oma's zolder onderbroken door een hagelbui en liep Pillow Fight 2010 ten einde.
Op naar 2011!!
Voor degenen die er niet bij waren op deze dag van lichte jeugdsentiment, hier een korte terugblik:
Later op het nieuws hoorde ik dat dierenwelzijnsorganisatie Vier Voeters het evenement in Amsterdam aan greep om aandacht te vragen voor het leed dat ganzen ondergaan als ze levend worden kaalgeplukt voor de productie van ganzendons. Ook van deze organisatie heb ik tijdens het 'gevecht' niets vernomen. Wel van de ganzendons:
Ook al dachten sommige figuren dit evenement te beschouwen als "their time to shine" als bijvoorbeeld The Gladiator of om hun capoeira-moves te oefenen, iedereen is er(op enkele blauwe plekken na) heelhuids vanaf gekomen. Na een half uur werd de geur van overgroot oma's zolder onderbroken door een hagelbui en liep Pillow Fight 2010 ten einde.
dinsdag 30 maart 2010
Charlie VS Lapje
Menig Amsterdammer zal het fenomeen herkennen: ongewilde huisdiertjes. Na verschillende berichten van muizenplagen in het centrum van onze hoofdstad, waren mijn zus en ik toch blij dat wij op 4 hoog geen last hebben van deze knaagvriendjes. Tot deze winter.
Op een koude avond in December was ik alleen thuis, dacht ik. Onder mijn televisie huppelt ineens een donkergrijze gestalte met een staartje nonchalant naar de andere kant van de woonkamer. Toen ik klein was, noemde mijn moeder elke muis die langskwam, Charlie. Zo was ook mijn eerste reactie: "Kijk nou, Charlie!" Ik belde mijn geliefde zuster die biertjes aan het tappen was op haar werk. Haar reactie was echter iets gechoqueerder: "Getsie, jakkes Nank, moeten we echt niet hebben hoor!!" Alsof ik Charlie geroepen had om langs te komen...
De volgende dag heb ik twee muizenklemmen gekocht, en 4 dagen later had ik uitgevonden hoe deze vrouwonvriendelijke apparaten werkten. Vervolgens de val gezet, met (heel chique) een stukje Berlinerworst. De dag erop was de Berliner weg, maar geen muis! Dezelfde dag, alsof het het lot was, kreeg ik dit filmpje doorgestuurd:
Na weken, maanden met vallen, gif en speurtochten, hebben wij een vangst van Charlie numero uno en Charlie numero dos. Desondanks blijken er nog veel meer Charlies warm in ons huisje te zitten, dus wat nu? Nog die avond kwam hij de trap aflopen, alsof hij uit de hemel kwam vallen, Lapje! Vorige week kwam deze lapjeskat 's avonds via mijn dakraam (5 hoog overigens) binnen geslopen. Vandaag de dag is het vaste prik dat ik een avondkat heb! En het mooie van het verhaal is, een kat met honger en jachtlust! Elke avond komt deze kater even langs om te kijken wat er te halen valt. Gisteravond zat ik in alle stilte te studeren, toen ik in de keuken allemaal gestommel hoorde. Ik stond op, gluurde om het hoekje de keuken in, en Lapje springt van de trap, vol op een muis. Vervolgens loopt mijn freelance muizenjager triomfantelijk de trap op met zijn vangst, om deze mee te nemen naar buiten voor verdere activiteiten.
*Lapje ziet zijn prooi*
Geen idee van wie deze kat is. Tips zijn welkom, dan kan ik de eigenaren een bosje bloemen brengen om ze te bedanken aangezien hun huisdier ons appartement verlost van ongewenste huisdiertjes.
Op een koude avond in December was ik alleen thuis, dacht ik. Onder mijn televisie huppelt ineens een donkergrijze gestalte met een staartje nonchalant naar de andere kant van de woonkamer. Toen ik klein was, noemde mijn moeder elke muis die langskwam, Charlie. Zo was ook mijn eerste reactie: "Kijk nou, Charlie!" Ik belde mijn geliefde zuster die biertjes aan het tappen was op haar werk. Haar reactie was echter iets gechoqueerder: "Getsie, jakkes Nank, moeten we echt niet hebben hoor!!" Alsof ik Charlie geroepen had om langs te komen...
De volgende dag heb ik twee muizenklemmen gekocht, en 4 dagen later had ik uitgevonden hoe deze vrouwonvriendelijke apparaten werkten. Vervolgens de val gezet, met (heel chique) een stukje Berlinerworst. De dag erop was de Berliner weg, maar geen muis! Dezelfde dag, alsof het het lot was, kreeg ik dit filmpje doorgestuurd:
Na weken, maanden met vallen, gif en speurtochten, hebben wij een vangst van Charlie numero uno en Charlie numero dos. Desondanks blijken er nog veel meer Charlies warm in ons huisje te zitten, dus wat nu? Nog die avond kwam hij de trap aflopen, alsof hij uit de hemel kwam vallen, Lapje! Vorige week kwam deze lapjeskat 's avonds via mijn dakraam (5 hoog overigens) binnen geslopen. Vandaag de dag is het vaste prik dat ik een avondkat heb! En het mooie van het verhaal is, een kat met honger en jachtlust! Elke avond komt deze kater even langs om te kijken wat er te halen valt. Gisteravond zat ik in alle stilte te studeren, toen ik in de keuken allemaal gestommel hoorde. Ik stond op, gluurde om het hoekje de keuken in, en Lapje springt van de trap, vol op een muis. Vervolgens loopt mijn freelance muizenjager triomfantelijk de trap op met zijn vangst, om deze mee te nemen naar buiten voor verdere activiteiten.
*Lapje ziet zijn prooi*
Geen idee van wie deze kat is. Tips zijn welkom, dan kan ik de eigenaren een bosje bloemen brengen om ze te bedanken aangezien hun huisdier ons appartement verlost van ongewenste huisdiertjes.
zondag 7 maart 2010
Once upon a time, when Apple and Blackberry were just fruit...
There was this time that Eve found an apple and Adam only scratched his blackberries. Okay seriously. In those days apples and blackberries had the only purpose to grow and to be eaten. Nowadays we are eaten by them, metaphorically speaking. It seems like the real world is taken over by the digital one. This is kind of radical, but social media does affect our actual social life. I'll give you a few examples why I'm writing this blog.
A few days ago I was visiting a friend who works in a bar. Next to me there was this guy trying to hit on a woman (apparantly very, very drunk) and he asked her: "Could I have your Pin?" She was confused because she had no idea what he meant by Pin, the free messaging application of Blackberry. Obviously not a Blackberry-owner. What I'm trying to say here; what happend to exchanging phonenumbers?? Is the woman now considered old-fashioned?
I have a theory. Calling someone is maybe too personal and confronting than texting, thus scary for the 'new era generation'. I'm guessing the guy in question only has a real relationship with his Blackberry.
Twitter. What happend to privacy? Who wants to know that you are wiping your whatever in the bathroom at 2 pm? I know it is your own responsibility what the content is of your posts on Twitter, but sometimes.. wow please keep it to yourself. I know T-mobile says: 'Life is for sharing' but don't take this too literally..
Lets take a bite of the Apple. Another privacy thing is an application of the Iphone. There is this couple I know and they live together. He has an Iphone and downloaded an application where he can put ip-adressess from computers in. With this application he sees everything you're doing on your laptop, and is also able to edit it. Kind of freaks me out, bye bye privacy part two.
Social gatherings. By this I mean, actual social contact, the face to face-kind, not the "Ooh I've got 500 friends on Facebook, I'm sooo popular"-kind. Nowadays, when you go out (after you contacted your friend five times on Facebook) for a cup of coffee, lunch, dinner or whatever, the first thing you do is putting your telephone on the table. The second one is taking off your coat. Strange.
When you look to the other tables in, for example, a restaurant, 85% consists of tablesettings including telephones. And while your lunchpartner is going to the bathroom, you grab your other partner to go online. There seems to be this huge urge to let the whole world know: "HAVING LUNCH WITH ... @ ..." Seriously, like.. who cares?
I am seriously concearned about the next generation and schoolteachers. All those kids in your class texting, surfing the internet and being "social". At least I am glad that the smartphone hype wasn't yet there when I was in highschool. I probably wouldn't have paid any attention to a class whatsoever.
There are a lot of cons for social media and smartphones, but also a lot of pro's and so I have to admit:
It's darned handy!
A few days ago I was visiting a friend who works in a bar. Next to me there was this guy trying to hit on a woman (apparantly very, very drunk) and he asked her: "Could I have your Pin?" She was confused because she had no idea what he meant by Pin, the free messaging application of Blackberry. Obviously not a Blackberry-owner. What I'm trying to say here; what happend to exchanging phonenumbers?? Is the woman now considered old-fashioned?
I have a theory. Calling someone is maybe too personal and confronting than texting, thus scary for the 'new era generation'. I'm guessing the guy in question only has a real relationship with his Blackberry.
Twitter. What happend to privacy? Who wants to know that you are wiping your whatever in the bathroom at 2 pm? I know it is your own responsibility what the content is of your posts on Twitter, but sometimes.. wow please keep it to yourself. I know T-mobile says: 'Life is for sharing' but don't take this too literally..
Lets take a bite of the Apple. Another privacy thing is an application of the Iphone. There is this couple I know and they live together. He has an Iphone and downloaded an application where he can put ip-adressess from computers in. With this application he sees everything you're doing on your laptop, and is also able to edit it. Kind of freaks me out, bye bye privacy part two.
Social gatherings. By this I mean, actual social contact, the face to face-kind, not the "Ooh I've got 500 friends on Facebook, I'm sooo popular"-kind. Nowadays, when you go out (after you contacted your friend five times on Facebook) for a cup of coffee, lunch, dinner or whatever, the first thing you do is putting your telephone on the table. The second one is taking off your coat. Strange.
When you look to the other tables in, for example, a restaurant, 85% consists of tablesettings including telephones. And while your lunchpartner is going to the bathroom, you grab your other partner to go online. There seems to be this huge urge to let the whole world know: "HAVING LUNCH WITH ... @ ..." Seriously, like.. who cares?
I am seriously concearned about the next generation and schoolteachers. All those kids in your class texting, surfing the internet and being "social". At least I am glad that the smartphone hype wasn't yet there when I was in highschool. I probably wouldn't have paid any attention to a class whatsoever.
There are a lot of cons for social media and smartphones, but also a lot of pro's and so I have to admit:
It's darned handy!
maandag 8 februari 2010
Funniest Vacation Videos
Als er een stel skiërs vreemde taferelen gaat uitvoeren, gebeurt er dit:
Een typisch geval van: "Gelukkig hebben we de beelden..."
Een typisch geval van: "Gelukkig hebben we de beelden..."
vrijdag 22 januari 2010
Vacation equals Stress
Het is donderdagavond, iets over 12'en. Ik zit bij mijn ouders thuis in het Friesche Landt, want wij gaan over een paar uur richting de sneeuw, Oostenrijk. Nou jodelend is het nog ganz nicht! Ik licht mij nader toe.
Wij kunnen de klok erop gelijk stellen. De avond voordat wij op wintersport gaan, is het chaos in huis. De organisatie van deze vakantie begint al zo'n maand van te voren waardoor alles tot in de puntjes geregeld is. Dat denken we dan tenminste. Toch, bij mijn vader wil het nooit rustig verlopen en is er elke keer weer: STRESS. Het gaat elk jaar weer om de 'laatste kleine spulletjes' die je makkelijk vergeet. Nou ja vergeet.. Door de goede voorbereiding is er zo tactisch ingepakt, dat we nou niet meer weten of we het nou wel, of niet ingepakt hebben. Dus, checken! Voor het slapen gaan loopt mijn vader in de woonkamer 10km te ijsberen, aan de ene kant een goede fysieke voorbereiding...
Wat leuk is om te vermelden is dat ik het redelijk frappant vind dat het doosje met opladers, batterijen en andere elektronica elk jaar groter wordt. Wat een mens allemaal niet nodig heeft aan technologie in de bergen! De tupperware afdeling bij de Blokker heeft sowieso een goede aan ons!
Desalniettemin, als wij over een aantal uren eindelijk in de bepakte auto zitten, kan onze vakantie beginnen. Ik heb er veel zin in. Ook al zitten we straks waarschijnlijk 9 uur achterin met de hond op schoot...
Wij kunnen de klok erop gelijk stellen. De avond voordat wij op wintersport gaan, is het chaos in huis. De organisatie van deze vakantie begint al zo'n maand van te voren waardoor alles tot in de puntjes geregeld is. Dat denken we dan tenminste. Toch, bij mijn vader wil het nooit rustig verlopen en is er elke keer weer: STRESS. Het gaat elk jaar weer om de 'laatste kleine spulletjes' die je makkelijk vergeet. Nou ja vergeet.. Door de goede voorbereiding is er zo tactisch ingepakt, dat we nou niet meer weten of we het nou wel, of niet ingepakt hebben. Dus, checken! Voor het slapen gaan loopt mijn vader in de woonkamer 10km te ijsberen, aan de ene kant een goede fysieke voorbereiding...
Wat leuk is om te vermelden is dat ik het redelijk frappant vind dat het doosje met opladers, batterijen en andere elektronica elk jaar groter wordt. Wat een mens allemaal niet nodig heeft aan technologie in de bergen! De tupperware afdeling bij de Blokker heeft sowieso een goede aan ons!
Desalniettemin, als wij over een aantal uren eindelijk in de bepakte auto zitten, kan onze vakantie beginnen. Ik heb er veel zin in. Ook al zitten we straks waarschijnlijk 9 uur achterin met de hond op schoot...
donderdag 21 januari 2010
Preview Booktrailer
Zoals eerder genoemd, vertegenwoordigt mijn werkgroep op school dit blok een uitgeverij. Wij zijn uitgeverij Mynx, 'voor de magische lezer'. In de (fictieve) Mynx-aanbiedingsbrochure, die op dit moment in productie is met Adobe Indesign (zie hieronder) moet onze werkgroep 8 boeken aanbieden. Hieronder een voorbeeld van een linker en rechterpagina: 
Als bijlage bij deze prospectus komt er een dvd van 8 boektrailers, van ieder groepslid 1. Hier alvast een voorproefje. *used for school purposes only De deadline is 28 januari. De brochure moet dan af zijn, gedrukt en gebonden zijn. Daarnaast moeten de 8 losse trailers aan elkaar geplakt zijn tot 1 film. Bij voorbaat dank aan onze superplakker; N. Veenemans.
Als bijlage bij deze prospectus komt er een dvd van 8 boektrailers, van ieder groepslid 1. Hier alvast een voorproefje. *used for school purposes only De deadline is 28 januari. De brochure moet dan af zijn, gedrukt en gebonden zijn. Daarnaast moeten de 8 losse trailers aan elkaar geplakt zijn tot 1 film. Bij voorbaat dank aan onze superplakker; N. Veenemans.dinsdag 19 januari 2010
Het Horecava Chicken Mysterie
Het leven van een student is helaas niet gratis. Daarom wordt er hier en daar wel het een en ander gebeund met bijbaantjes. Zo verdien ik ook wat extraatjes bij elkaar met verschillende promotieklusjes. Aangezien de crisis sterk toeslaat in mijn portemonnee, was er tot mijn grote vreugde vorige week weer feest in de evenementenhal RAI te Amsterdam. Wel te verstaan, in onze achtertuin, aangezien ik met mijn zus aan de overkant woon. Overvolle parkeerplaatsen, files, en mensen met uitpuilende tassen zijn het gevolg van de 4-daagse Horecava 2010 beurs. Van barbeques tot amuses, van workshops tot het eten van een sample van de 2 meest geliefde mannen op aarde, Ben&Jerry, er is genoeg te doen, te zien, en te proeven op deze beurs. Ik moest hier aan het werk voor een bedrijf die kijkt naar de omstandigheden van horecawerknemers en hier onderzoek naar doet. Daarnaast waren er nog meerdere werkfuncties die 'bemand' moesten worden. En daarmee bedoel ik, de posities in een pak. Jawel, in een pak anoniem struinen over de beurs om een product te promoten. Er waren drie toonaangevende 'pakken' op de Horecava dit jaar. Een daarvan was VIC (het VragenInformatieCentrum), een grote opblaaspop. Hierin zat mijn zus toevallig, waarvan ik regelmatig een sms ontving als zij in het pak zat met: "Ik voel me opgeblazen..." Het vreemde vond zij, dat de bezoekers van de beurs VIC omhelsden, sloegen, schopten en zelfs kusjes kwamen geven. Bij de 'niet-opgeblazen' mens is de gedachte dat er een normaal persoon in de pop zit, ver te zoeken. Conclusie; alle grenzen van schaamte vervallen zodra je anoniem en opgeblazen bent! Maar er waren nog 2 andere befaamde pakken. Deze stonden aan het einde van de beurs bekend als de HYPER-ADHD-CHICKENS. 
Deze kippen (of hanen... de discussies hierover waren groot) renden over de beursvloer, dansten, tokten en deden zelfs pogingen tot vliegen. Zij spraken geen woord, slechts het woord dat een kip uit zou kramen. Bij de vraag van een nieuwsgierige bezoeker aan kip 1: "Kunt u ook eieren leggen?", zakte de kip door zijn knieën/poten en trok een flyer uit zijn achterste! Deze flyers waren binnen no-time op, en de grote vragen die er heersten bij het publiek waren: Wie zijn die lijpe kippen toch? Waarvoor werken ze, en wat doen ze hier? Het gerucht ging dat zij Turkse pizza's representeerden, met kippenvlees. Dat interesseerde overigens niemand, want deze Chickens waren The Entertainment Factor van de Horecava. Zo verdient iedere student zijn boterhammetje bij. Maar deze kippetjes zullen blij zijn dat zij anoniem waren...
Hieronder een korte impressie.
Deze kippen (of hanen... de discussies hierover waren groot) renden over de beursvloer, dansten, tokten en deden zelfs pogingen tot vliegen. Zij spraken geen woord, slechts het woord dat een kip uit zou kramen. Bij de vraag van een nieuwsgierige bezoeker aan kip 1: "Kunt u ook eieren leggen?", zakte de kip door zijn knieën/poten en trok een flyer uit zijn achterste! Deze flyers waren binnen no-time op, en de grote vragen die er heersten bij het publiek waren: Wie zijn die lijpe kippen toch? Waarvoor werken ze, en wat doen ze hier? Het gerucht ging dat zij Turkse pizza's representeerden, met kippenvlees. Dat interesseerde overigens niemand, want deze Chickens waren The Entertainment Factor van de Horecava. Zo verdient iedere student zijn boterhammetje bij. Maar deze kippetjes zullen blij zijn dat zij anoniem waren... Hieronder een korte impressie.
maandag 18 januari 2010
Superman? SuperOpa!
In januari 1920 werd mijn opa geboren in Eindhoven. Hij heeft altijd in de technische branche gewerkt, onder andere bij Philips. Hij is al een redelijke tijd gepensioneerd, maar zijn interesse voor techniek is nooit verloren gegaan. Email, MSN, Skype, Google, Youtube, mijn opa weet het allemaal.
Afgelopen zaterdag vierde mijn opa Toon zijn 90ste verjaardag, die hij zelf tot in de puntjes geregisseerd had. De uitnodiging, de catering en de genodigden (ook al is deze lijst helaas flink gekrompen door de jaren heen) heeft hij zelf geregeld met zijn nieuwe mobiele telefoon.
Een half jaar geleden vroeg mijn opa of ik en mijn zus met hem mee wilden gaan naar enige elektronicazaken, want hij wilde zijn laptop vervangen voor een vaste computer. "Die kleine lettertjes op de laptop zijn mij toch wel wat klein meidjes," was zijn argument met zijn nog altijd aanwezige Brabantse accent. Mijn zus en ik gingen de tocht aan naar Gorinchem, waar hij nog zelfstandig woont in een prachtig appartement. In de eerste zaak waar wij binnenkwamen, was het uitverkoop, top dus! Computer, scherm en toetsenbord waren sterk in de aanbieding. Uitverkoop of niet, mijn opa blijft een onderhandelaar. Hij sprak de verkoper aan met: "Goh, als ik nu deze computer koop, krijg ik dan een paar goede speakers erbij?" Of: "Goh, zullen we het bedrag afronden naar beneden?" Waar mijn zus en ik enig schaamrood op de wangen kregen, eindigde de onderhandeling uiteindelijk op een vriendelijke en grappige manier. "Nee heb je, ja kun je krijgen," is een van zijn gebruikte motto's. Er werd betaald, en de computer werd door ons geïnstalleerd in zijn huis. Een week later werd ik (weer in het Amsterdamse) gebeld door opa, of ik nog even langs kon komen om zijn printer, scanner en programma's te installeren. Ik kwam aan bij hem thuis en aanschouwde de mooie zwarte, chique computer. Naarmate ik dichterbij kwam, zag ik witte stipjes op de enter-knop, de delete-knop, on/off knop op de pc en beeldscherm, en nog meer op veel-gebruikte knoppen. Ik vroeg aan mijn opa: "Ehm, opa, waarom heeft u uw computer met typex beschilderd?" "Nou meidje, dan kan ik zien waar de knopjes zitten, meer reliëf begrijp je?" Ik vroeg hem waarom hij er dan geen stickers op geplakt had, waarop hij antwoordde: "Ach, die had ik toch niet in huis! En daarnaast, het is mijn computer, ik ga hem niet meer verkopen ofzo hoor!" Waarop ik heel hard moest lachen. Geweldig, typisch opa.
Terug naar zijn verjaardag van afgelopen zaterdag. De opkomst was geweldig en het was hartstikke gezellig. Van tevoren was hij al vastberaden over zijn cadeautip...
Mijn opa reist nog vaak en leest graag. Hij gaat regelmatig naar de bibliotheek om weer een nieuwe stapel leesvoer te halen. Na enig research op het internet is hij erachter gekomen dat er tegenwoordig een E-Book bestaat, waarmee je digitale boeken in een apparaat kunt laden en vanaf het apparaat kunt lezen. Wat doet mijn opa? Hij vraagt voor zijn verjaardag aan iedereen een bijdrage voor een E-book. "Superhandig voor op reis, en scheelt me de op en neertjes naar de bieb!" De spaarpot voor zijn cadeau was aardig gevuld, maar zijn kinderen (mijn moeder, oom, tante) wilden hem toch iets tastbaars geven op zijn feestje. Na een speech van mijn oom kreeg mijn opa een voorproefje op zijn E-book die hij zelf uit gaat zoeken (aangezien er meerdere soorten en maten op de markt zijn).
Ik vind het geweldig en fascinerend dat mijn opa zich nog zo interesseert in de overvolle mediawereld van tegenwoordig.
Één woord: SUPEROPA
Afgelopen zaterdag vierde mijn opa Toon zijn 90ste verjaardag, die hij zelf tot in de puntjes geregisseerd had. De uitnodiging, de catering en de genodigden (ook al is deze lijst helaas flink gekrompen door de jaren heen) heeft hij zelf geregeld met zijn nieuwe mobiele telefoon.
Een half jaar geleden vroeg mijn opa of ik en mijn zus met hem mee wilden gaan naar enige elektronicazaken, want hij wilde zijn laptop vervangen voor een vaste computer. "Die kleine lettertjes op de laptop zijn mij toch wel wat klein meidjes," was zijn argument met zijn nog altijd aanwezige Brabantse accent. Mijn zus en ik gingen de tocht aan naar Gorinchem, waar hij nog zelfstandig woont in een prachtig appartement. In de eerste zaak waar wij binnenkwamen, was het uitverkoop, top dus! Computer, scherm en toetsenbord waren sterk in de aanbieding. Uitverkoop of niet, mijn opa blijft een onderhandelaar. Hij sprak de verkoper aan met: "Goh, als ik nu deze computer koop, krijg ik dan een paar goede speakers erbij?" Of: "Goh, zullen we het bedrag afronden naar beneden?" Waar mijn zus en ik enig schaamrood op de wangen kregen, eindigde de onderhandeling uiteindelijk op een vriendelijke en grappige manier. "Nee heb je, ja kun je krijgen," is een van zijn gebruikte motto's. Er werd betaald, en de computer werd door ons geïnstalleerd in zijn huis. Een week later werd ik (weer in het Amsterdamse) gebeld door opa, of ik nog even langs kon komen om zijn printer, scanner en programma's te installeren. Ik kwam aan bij hem thuis en aanschouwde de mooie zwarte, chique computer. Naarmate ik dichterbij kwam, zag ik witte stipjes op de enter-knop, de delete-knop, on/off knop op de pc en beeldscherm, en nog meer op veel-gebruikte knoppen. Ik vroeg aan mijn opa: "Ehm, opa, waarom heeft u uw computer met typex beschilderd?" "Nou meidje, dan kan ik zien waar de knopjes zitten, meer reliëf begrijp je?" Ik vroeg hem waarom hij er dan geen stickers op geplakt had, waarop hij antwoordde: "Ach, die had ik toch niet in huis! En daarnaast, het is mijn computer, ik ga hem niet meer verkopen ofzo hoor!" Waarop ik heel hard moest lachen. Geweldig, typisch opa.
Terug naar zijn verjaardag van afgelopen zaterdag. De opkomst was geweldig en het was hartstikke gezellig. Van tevoren was hij al vastberaden over zijn cadeautip...
Mijn opa reist nog vaak en leest graag. Hij gaat regelmatig naar de bibliotheek om weer een nieuwe stapel leesvoer te halen. Na enig research op het internet is hij erachter gekomen dat er tegenwoordig een E-Book bestaat, waarmee je digitale boeken in een apparaat kunt laden en vanaf het apparaat kunt lezen. Wat doet mijn opa? Hij vraagt voor zijn verjaardag aan iedereen een bijdrage voor een E-book. "Superhandig voor op reis, en scheelt me de op en neertjes naar de bieb!" De spaarpot voor zijn cadeau was aardig gevuld, maar zijn kinderen (mijn moeder, oom, tante) wilden hem toch iets tastbaars geven op zijn feestje. Na een speech van mijn oom kreeg mijn opa een voorproefje op zijn E-book die hij zelf uit gaat zoeken (aangezien er meerdere soorten en maten op de markt zijn).
Ik vind het geweldig en fascinerend dat mijn opa zich nog zo interesseert in de overvolle mediawereld van tegenwoordig.
Één woord: SUPEROPA
Abonneren op:
Posts (Atom)